Vrijdag:
"Juanpi (iemand van mijn klas), wat ga jij doen deze avond?"
"Deze avond niets, maar straks ga ik naar een festival in het centrum: Pepsi music"
"cool, ik hou van optredens, mag ik meekomen?"
"natuurlijk"
foto: Links Emi, centrum nacho en rechts Juanpi
Zo gezegd, zo gedaan. Na een telefoontje naar de mama in de toiletten, een hoop afspraken en natuurlijk een rit naar het centrum, stonden we rond half 5 op de "wei" van Pepsi music. Het was reggaedag en dat zag je aan de mensen: overal jamaica kleuren, t shirts met Bob Marley er op,... Het stond me wel aan. Er waren 3 podia, maar wat wel raar was: 2 recht tegenover elkaar. De organisatie loste dit op door nooit op de 2 podia tegelijk iemand te laten spelen maar steeds afwisselend.
De bekendste band (voor mensen in België) die ik heb zien spelen was Ky-mani Marley, 1 van de zonen van.
Foto: Ky-mani Marley
Het was niet het laatste concert van de avond, maar ik heb er toch het meest van genoten, aangezien ik alleen daarvan wat liedjes kende. Hij speelde immers wat liederen van zijn vader die veel mensen uit volle borst meezongen. Later kwam Gondwana uit Chili, Cultura Profetica en los Cafres. Van die overbekende bands vond ik los Cafres de besten. Daarbij was het meeste sfeer en de beste muziek.
Ik wil ook even een kleine vergelijking maken met de Belgische festivals:
- Het festival, het eten en de merchandising is goedkoper (+)
- Omdat het PEPSI music was:geen bier en alleen pepsi of water (-)
- Goede accomodatie, ondanks de ligging (in het midden van een grootstad) (+)
- alleen bij laatste band bisnummers (-)
Natuurlijk zijn festivals in België beter, omdat de sfeer nog steeds beter is, maar ze proberen het allesins goed hier.
Hasta Luego
Geen opmerkingen:
Een reactie posten